Pascale Fourier : Er is een kleinig iets wat ik niet begrepen heb in wat u zegt. U zegt dat de socialisten een politieke unie willen. Wat wil dat eigenlijk zeggen, een "politieke unie"?

Jacques Généreux :  Dat is gewoon de wens dat men in dit Europa niet alleen economie bedrijft, maar ook politiek.

Want de afgelopen 40 jaar hebben we in Europa vooral gedaan aan economie en aan techniek. In die zin dat we overeen zijn gekomen een grote, welvarende en doelmatige markt de creëren om te kunnen samenwerken op technologisch, handels- en landbouw-gebied. En dat is overigens aardig gelukt.

Dus als we zeggen een politieke unie te willen, dan bedoelen we daarmee dat behalve de economische en technische structuur in de vorm van de douane-unie, de gemeenschappelijke markt, de gemeenschappelijke munt, enz., er nu ook eindelijk een bepaalde Europese politieke machtsvorm tot stand komt waarmee alle nieuwe vorderingen, alle nieuwe vooruitgangen in de constructie van Europa, beheersd kunnen worden door gewoon de burgers.

Dat is wat er dus bedoeld wordt met "politieke unie".

Maar, een politieke gemeenschap, wat is dat nou precies? Dat is een groep van mensen, van mannen en van vrouwen, die erkennen tot éénzelfde maatschappij te behoren, die het erover eens zijn gemeenschappelijke regels op te stellen, en deze regels, deze wetten, opgesteld door bepaalde instellingen, dan te aanvaarden. Zo gaat het tenminste, op nationaal niveau, in een democratie.

Dus als we zeggen een politieke unie te willen, dan bedoelen we niet een federalistische [super]Staat waarin de Europese naties hun onafhankelijk kwijt zijn. Nee, dan bedoelen we dat de staten en naties hun onafhankelijkheid bewaren en dat de besluiten op die terreinen waar iedereen het erover eens is dat die beter op Europees niveau geregeld kunnen worden

- wat duidelijk het geval is voor bijvoorbeeld de organisatie van de economische markten (het is nu onzinnig die slechts op lokaal niveau te definiëren) of het milieubeschermingsbeleid (zo is het geheel onzinnig om alleen het milieu in Marseille te willen beschermen en spot de drijven met wat er gebeurt op Europees niveau, welke het laagste niveau is met enige relevantie) -,

kortom op die terreinen waar men het erover eens is dat die zich moeten afspelen tenminste op Europees niveau, om niet te zeggen wereldniveau

- maar aangezien we niet van de ene dag op de andere een werelddemocratie kunnen maken, zullen we beginnen met wat binnen ons bereik ligt -,

op die terreinen waar men het erover eens is dat die beter tot de bevoegdheden van Europa behoren,  nou, dat de besluiten daar dus niet genomen worden door slechts een commissie, en de lobbies die met de commissie onderhandelen: door een groepje technocraten dus (besluiten die vervolgens bekrachtigd worden door regeringen die er nooit over debatteren met hun nationale parlementen en nooit in eigen land een publiek debat aangaan over Europese vraagstukken).

Dus als we zeggen een politieke unie te willen, dan bedoelen we dat het Europese vormingsproces, waarmee we door moeten gaan, voortaan plaats moet vinden onder contrôle van de parlementen: natuurlijk allereerst het Europese parlement, de nationale parlementen, maar ook, na geinformeerd te zijn, de burgers, die eraan kunnen deelnemen.

Dat nu, is het idee van een politieke unie.

Pascale Fourier : Nog een kleinig iets wat ik nog steeds niet begrijp. En dat is: waarom komt het verdrag nu juist op dit moment? Heeft het soms te maken met de uitbreiding van Europa? Is het niet vreemd dat het verdrag net na de toetreding van de nieuwe lidstaten komt? Hoe moeten we dat zien?

Jacques Généreux : Natuurlijk heeft het te maken met de uitbreiding van Europa. Het zou natuurlijk beter zijn geweest dit grondwettelijk verdrag uit te werken vòòr Europa verder uit te breiden. Begrepen moet daarom worden waarom men nu juist een nieuw verdrag, of in ieder geval een grondwet,  nodig had. Lees verder ...